iKON พยากรณ์อากาศ #Jundong

ข้อมูลเบื้องต้น

There's so many times I've let you down

So many times I've played around

I tell you now, they don't mean a thing

Ev'ry place I go, I'll think of you

Ev'ry song I sing, I'll sing for you

When I come back, I'll bring your wedding ring

                                                                                                  

                                                                                                                     - Leaving On A Jet Plane -

พฤหัสบดี      10     กุมภาพันธ์    25xx

          พยากรณ์อากาศวันนี้  เตรียมเสื้อผ้าผืนหนาไว้ใกล้ตัว ลมหนาวกำลังโชยมาอีกระลอกหนึ่ง

            อีกไม่นาน แสงแดดอันอบอุ่นกำลังมาเยือน  ชาร้อนๆอาจจะช่วยให้ดงฮยอกรู้สึกดีขึ้นได้

จุนฮเว

    ดงฮยอกละสายตาจากแผ่นโพสอิทสีเรียบ  แล้วใช้นิ้วเรียวยาวของเขาลูบไล้ไปตามขอบถ้วยชาที่บัดนี้เย็นสนิท   ข้างนอกหน้าต่างมีหิมะแรกสำหรับวันนี้ค่อยๆโปรยปรายลงมาอย่างนิ่มนวล  ความหนาวเริ่มเข้ามาแทรกซึมผ่านช่องเล็กๆของห้องนอน ดงฮยอกที่นั่งขดตัวอยู่บนเตียงกระชับผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาเพื่อเพิ่มความอบอุ่น มือเล็กๆค่อยๆประคองถ้วยชาที่เคยร้อนขึ้นจิบทีละนิด  กลิ่นหอมจางๆจากถ้วยชาลอยมาสะกิดเขาเบาๆ  มุมปากเล็กของดงฮยอกกระตุกขึ้นอย่างพอใจ  เสียงทุ้มละมุนลอยขึ้นมาในโสตประสาท ภาพในความทรงจำยังคงฉายชัดรอยยิ้มที่มองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ

ตอนนี้ดงฮยอกกำลังคิดถึง..........คิดถึง ‘ เขา’

และโพสอิทเหล่านั้นก็ถูกหยิบยกขึ้นมาจากความทรงจำอีกครั้ง

“รักษาตัวดีๆนะ วันนี้หนาวกว่าปกติ

ผมรักดงฮยอกนะ”

“ พยากรณ์อากาศวันนี้ หิมะแรกของปีกำลังจะมาเยือน

อย่าลืมอธิฐานถึงผมล่ะ”

        “ อากาศกำลังหนาวจริงๆด้วย เนอะจุนฮเว ”  ฤดูหนาวเป็นโค้ดลับบางอย่าง  เมื่อดงฮยอกได้สัมผัสก็ทำให้เขาคิดถึงแต่จุนเฮว  ไม่สิ’เขาคิดถึงจุนฮเวทุกช่วงวินาทีต่างหาก’

        ดงฮยอกกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนที่

เขาจะก้าวเท้าซ้ายก่อนออกจากบ้านเช่าหลังเล็กๆ ทำให้เขานึกถึงคำพูดของใครบางคนที่ยังคงติดอยู่ในห้วงความทรงจำของเขา  

         ดงฮยอกหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านที่คุ้นเคย  กลิ่นหอมอบอวลแทรกออกมาเชิญชวนให้ก้าวเข้าไปสัมผัสรสนั้น  เขาจัดการปัดเกล็ดหิมะเล็กๆก่อนจะผลักประตูเข้าไป  สิ่งแรกที่เขาเห็นคือรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นของคุณปาร์คเจ้าของร้าน   เธอมองมาจากด้านหลังเคาท์เตอร์แล้วยกมือขึ้นทักทายลูกค้าประจำอย่างดงฮยอก  ดงฮยอกยิ้มรับอย่างนุ่มนวลแล้วก้าวไปยังที่เดิมที่เขาคนนั้นและดงฮยอกนั่งเป็นประจำ

            คุณปาร์คปรากฏตัวพร้อมถาดใบเล็กที่บรรจุถ้วยชาไว้    ก่อนจากไปคุณปาร์คส่งรอยยิ้มละมุนมาให้ดงฮยอกอีกครั้ง ไร้ซึ่งบทสนทนาดงฮยอกส่งคำขอบคุณผ่านความเงียบไปให้เธอ

      ระหว่างที่ดงฮยอกกำลังซึบซับเอาบรรยากาศดีๆไว้  แต่จู่ๆเขาก็คิดว่าเขาอาจจะตาฝาดหรือเป็นเพราะความเลอะเลือนของดงฮยอกทำให้เขาสังเกตเห็นใครบางคนผ่านกระจกใสบางๆที่กั้นเขาออกจากด้านนอก  รู้ตัวอีกทีดงฮยอกก็ผลักประตูออกจากร้านแล้ววิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

                                ดงฮยอกเองได้แต่ถอนหายใจ  เขาคงจะเลอะเลือนเกินเยียวยาซะแล้ว

      ดงฮยอกเดินเอื่อยๆไปยังมหาวิทยาลัยที่ตอนนี้ยังไม่มีคนมากคงเป็นเพราะอากาศหนาวๆทำให้นักศึกษาวิทยาลัยขี้เกียจได้ด้วยเหมือนกัน

        เขาตัดสินใจตรงไปข้างสนามฟุตบอลที่อย่างน้อยก็มีแดดอ่อนๆพอที่จะเพิ่มอุณหภูมิในร่างกายของเขาอบอุ่นขึ้นบ้าง

Rrrr

“ มีอะไรหรอชานอู ”

“ นายอยู่ไหน ”

“ อยู่แถวสนามฟุตบอลที่มหาลัยเนี่ย  นายมีอะไรหรือเปล่า ”

“ นายไปทำอะไรที่นั่นในเวลานี้เจ้าโง่  มาหาฉันที่คอนโดเดี๋ยวนี้เลย ” ดงฮยอกแอบกรอกตานิดๆเมื่อได้ยินประโยคที่เพื่อนสนิทกำลังพูดออกมา

“ ขี้เกียจอ่ะ ไม่ไปไม่ได้เหรอ ”

“ ต้องมา ยังไงก็ต้องมา  ถ้าไม่มา ฉันเลิกคบเลยนะ ”

“ ตามใจ งั้นฉันไม่ไปละ ”

“ โถ่มาเถอะนะ ดงฮยอก ”

“โอเคๆ รอแป๊ปนึงละกัน ”   ดงฮยอกถอนใจเป็นรอบที่สองของวัน  เขาไม่เข้าใจว่าชานอูจะสั่งให้เขาไปที่คอนโดทำไม เพราะปกติเจ้าตัวหวงห้องตัวเองถึงขนาดที่ดงฮยอกนับครั้งได้ที่เขาได้ขึ้นไปในนั้น  เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปโบกแท๊กซี่หน้ามหาวิทยาลัย

              เพียงไม่นานเขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าห้องชานอู  ดงฮยอกบรรจงกดสัญญาณเตือนหน้าห้องของชานอู แต่ความเงียบงันยังคงครอบคลุมอยู่ตรงนี้   เขาตัดสินใจกดสัญญาณตรงนั้นอีกครั้งเพื่อเร่งให้เพื่อนสนิทของเขาปรากฎตัวออกมา  แต่กลับไม่มีแม้แต่เสียงตะโกนบอกให้รอ

แกร๊ก

“เข้ามาสิ” เสียงทุ้มๆดังออกมาจากคนตรงหน้า ดงฮยอกรู้สึกเหมือนใจของเขาจะชาวาบไปทีหนึ่ง ก่อนที่มันจะกลับมาเต้นระรัวอีกครั้ง เขาไม่สามารถอธิบายความรู้สึกตอนนี้ได้ เขาไม่ได้ดีใจ เขาไม่ได้เสียใจ แต่ขอบตาของเขาปริ่มเต็มไปด้วยน้ำตา

“จะ จุน....” ดงฮยอกยังไม่ทันจะเอ่ยเสียงออกไป  ใบหน้าขาวเนียนของจุนฮเวก็เลื่อนเข้ามาใกล้ สายตาของจุนฮเวเลื่อนมาอยู่ในระดับเดียวกันกับคิมดงฮยอก ริมฝีปากของจุนฮเวค่อยๆเลื่อนเข้ามาประกบกับดงฮยอกน้ำตาของดงฮยอกเอ่อล้นออกมา ดกฮยอกกำลังมีความสุข  ความสุขที่แปลว่าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

“ คิดถึง ผมคิดถึงดงฮยอก”  มือหนาทั้งสองข้างเลื่อนมาทาบที่ใบหน้าของดงฮยอก ความคิดถึงของจุนฮเวถูกส่งไปทางสายตา  เสียงสะอื้นทำให้จุนฮเวต้องดึงร่างเล็กของอีกคนมากอดไว้  เขาทั้งสองคนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน  เนิ่นนานที่ดงฮยอกกับจุนฮเวกอดกันอยู่แบบนั้นเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่หายไปของพวกเขา

“ทำไม ไม่ติดต่อมาเลย” ดงฮยอกเอ่ยไปด้วยน้ำเสียงน้อยใจ พลางปาดน้ำตาไปด้วย ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้จุนฮเวคิดว่าคนตัวเล็กของเขายังคงเป็นเด็กน้อย นิสัยขี้แยยังไงก็เป็นอย่างนั้น

“ ก็เพราะว่ากลัวจะเรียนไม่จบแล้ว หนีมาอยู่กับตัวเล็กน่ะสิ” จุนฮเวพูดพลางยิ้มกว้างให้ดงฮยอก เขารู้ว่าดงฮยอกชอบรอยยิ้มกว้างๆของเขา

“ นึกว่าจะทิ้งกันไปซะอีก”  ดงฮยอกพูดเบาราวเสียงกระซิบ แต่ห้องนี้กำลังเงียบงัน เสียงดงฮยอกจึงดังชัดเจนในใจของอีกคน

“ โถ่ ใครจะกล้าาทิ้งนายกันเล่า” จุนฮเวดึงดงฮยอกมากอดอีกรอบ แต่เจ้าตัวยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้นจุนฮเวจึงใช้มือดันปลายคางของอีกคน เขาเห็นใบหน้าขึ้นสีของดงอยอกนั่นทำให้เขาเองก็หายใจติดขัดไปเหมือนกัน ก่อนจะค่อยๆจูบลงไปซ้ำอย่างนั้น

“อื้อ พอแล้ว” ดงฮยอกเบือนหน้าหนี ก่อนที่คนเจ้าเล่ห์จะใช้จมูกมาขโมยความหอมที่แก้มนวลอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะฟาดไปที่แขนของจุนฮเว

“โอ้ย ฮ่าๆ”

“ยังจะมาหัวเราะอีก” เสียงเล็กของดงฮยอกเหวขึ้น

“จะไม่ไปไหนแล้วครับผม”

“อื้อ ลองหายไปอีกทีสิ” ดงฮยอกจ้องหน้าจุนฮเวอีกครั้งด้วยสายตาเหมือนเด็กน้อยขี้งอน

“รักนะครับ”  จุนฮเวพูดพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้คนในอ้อมแขนอีกครั้ง

6 เมษายน 25xx

                                          “ วันนี้อากาศร้อน มากินไอติมบ้านจุนฮเวไหมครับ :) ”

#จุนดงพยากรณ์

________________________________________________________________________________________________________

ทำไมจุนฮเวละมุนงื้ออออ ด้วยความที่จิ้นจุนดงมานานค่ะ กว่าจะแต่งฟิคสั้น(มาก) ออกมาได้นี่ใช้เวลาหลายเดือน เพราะขี้เกียจ 55555555  อาจจะแต่งออกมาแปลกๆยังก็ขอโทษด้วยนะคะ รัก ????